TAŞ/ın-MAK

Ne sen sor ne ben söyleyeyim içinde bulunduğum durumu... Dur dur, panik yapma! Öylesi değil anlatacaklarım...
Zor bir karar aşamasından sonra anneme taşınmaya karar verdik. Hemen öyle ağız burun bükme, düşündüğün gibi değil hiçbirşey... Bazen böylesi zamanlar olur birbirine daha çok ihtiyaç duyduğun. İşte o zaman herşeyden vazgeçmeyi bile göze alabileceğin hissine kapılırsın. Büyük kadın/annecim çaresiz bu sıralar, küçük kadın/ Beda@rDem telaşlı...
Koydum güzelce ellerimi kafama, enine boyuna düşünmeye çalıştım herşeyi. Gerçi böyle dediğime bakma; ne kadar düşünürsen düşün herkesin istediği yolu bulamıyorsun, mümkün değil. Ama hepimizi (u)mutlu kılacak en doğru şey bir araya toplanmaktı bu sıra.
E tabi ki kolay değil, evlendikten sonra binbir emekle edindiğimiz eşyalarımızdan vazgeçme burukluğuyla, sadece giysilerimizi toplayarak vazgeçiyoruz düzenimizden. Eşyalar mı? Çok doğru yerlere gidecek sevabına ;) onunla ilgili bir sıkıntı yok çok şükür (gereksiz eşya duygusallıklarım dışında)
BaLLım zaten üst katımda annemde kalıyordu mecburen bu soğuk havalarda. Zira, bizim ev giriş kat olduğu için öyle böyle soğuk olmuyordu, tahmin edemezsin... E yemeği de annemde yiyorduk akşamdan akşama... Bir yatmak için indiğimiz oğlumsuz evin bize ne faydası olur dedik bu saatten sonra... Birkaç saat uyku için verdiğimiz kira, ısınamadığımız halde ödediğimiz devasa doğalgaz faturaları, karanlıktan korktuğum için neredeyse 24 saat yanık bıraktığım cicili bicili gece lambalarının getirdiği elektrik faturaları.... En önemlisi BaLLımsız ve annemsiz, ıSSız geceler...
Daha fazla dayanamadım arkadaş....
Yapılacak en doğru şeydi dedim ya...
Sorgulama, sen de olsan aynını yapardın belki de..
Belki sen daha iyisini yapardın, kendine ait düzeni bozmazdın!
Ama soruyorum şimdi sana asıl düzen ne senin için? Olması gereken gerçekten insanın görünürde bir düzeninin olması mı? Neden herkes en doğru düzenin peşinde...
Ben ne istedim biliyor musun hayatım boyunca?
Tek çocuk olduğum için şu ortaokuldaki resim derslerinde dafterlere çizdiğimiz kalabalık aile hayalleri kurdum çocukluğumdan bu yana. Hatırlasana, hani şu anne baba televizyon izler, küçük çocuk halının üstünde oyun oynarken, nine de tekli koltukta örgü örer şirin gözlükleriyle...
Gülümsedin, hatırlıyorsun...
Benim gibi yalnız büyüyen herkesin tek hayalidir, kalabalık aile ortamları... Yalan mı?
İŞte öylesine bir yolculuğun ortasında, sevinçli bir telaş içindeyiz her birimiz.
Büyük kadın, küçük kadın, evin reisi ve baLLı bademimizle kocaman bir aile oluyoruz, daha ne olsun... Bazen düşünmesi bile içimi ısıtan böylesi bir birlikteliğe nasıl hayır diyebilirdim?

KOCAMAN BİR AİLEM OLDU TAM DA HAYAL ETTİĞİM GİBİ.... Sevin benim için ve dualarını gönder herşeyin yolunda gitmesi için... Buna ihtiyacım olacak...
--------------------------(---------------@
Diğer konuya gelince... Bir MİM'im, bir de ÖDÜL'üm var canım arkadaşımın bunca telaş içinde bana yolladığı :)
Bitanecik BOZBEK'im lutfetmiş, bloğuma vakit ayırdığı yetmezmiş gibi bir de bu ödüü göndermiş... Ne diyeyim, gözlerinden öpüyorum kendisinin.


Ben de bu ödülü
bana vakit ayıran, göz ucuyla bloğuma bakan/bakmayan,
yüreğimi anlayan/anlamaya bile çalışmayan,
beni sevdiğini söyleyen/sevgiden haberi olmayan tüm okuyuculara gönderiyorum :)
Hepinizi çok seviyorum....

MİM'iğime gelince....
Bir dahaki sefereeeeee...