HaLa...

Hayatımdaki en özel durum sanıyorum şu annelik meselesi... O kadar oğlumla dolu ki içimin derinlikleri, ne anlatılır ne anlaşılır. Söylediklerinde vasatlaşan duygu isimleri nasıl iticileşirse bir süre sonra, öyle olur diyordum bu durum da... Olmadı... Hiç vasatlaşmayan, anlamını bir tık bile eksiltmeyen bir çeşit hisler yumağı çözülüyor içimde BaLLımı düşündükçe, gülüşünü gördükçe. İYİ Kİ'lerimin en bir numarası, hayatımın anlam katanı, dokunduğu her yere ışık saçan, paçalarından bile ballar akan gülüşü güzel oğluma iyi bir anne olmak... aaah, nasıl da yüreğimi çiçeklendiriyor oğluma anne olmak...

İyi bir aşık olmaya çalıştım elimden geldiğince, iyi bir evlat, iyi bir DOST...! Kötülükler yaşadım insanlardan yana, hayal kırıklıkları, mutsuzluklar.... İyi bir insan olmaya çalışanlar da tanıdım, iyiliğin yanına uğramayanlar da...
Büyüdüm sandığım zamanlarda bile hep dudak büktüğümü farketim büyük insanların küçük zihniyetlerine. İçimdeki aydedenin üzerine oturup dehşetle izledim oluşturdukları fotoğrafı ve hep uzak kalmaya çalıştım. Yapamadım... Ellerindeki renkli balonların peşine düştüm, onlar patladı ben biraz daha büyüdüm sandım.
Şimdi güya kocaman bir kadın, kocaman bir anneyim ben...
Hala ağlıyorum BaLLım ağlayınca (ya da herhangi bir çocuk), hüzünle uçan üşümüş serçelere üzülüyorum hala.. Bir Türk filmiyle konuşuyorum yanımda biri varken bile. Taklitler yapıyorum kendime gülüyorum, kilotlu çorabı kafama geçirip tavşan oluyorum hala, dilimi burnuma değdirmeye çalışıyorum ofisin orta yerinde... En tuhafı ne biliyor musun?

Hala büyümedim ben...
Hala güveniyorum insanlara... HALA...