Hiç unutmam!!!
Hamileliğimi öğrendiğimde aklımı oynatıyorum sanmıştım, herkes nasıl da delirmişti sevincinden. İnsan anne olacağını hesaba katıyor da, nasıl olacağını katamıyor maalesef. Ne acemilikler, ne saçmalıklar yaşıyor gene de öğrenemiyor doğru dürüst.
Bak mesela bana... Bu kadar çok seviyorum, güzeli, iyiyi, doğruyu yapmaya çalışıyorum güya; tek bir hareketimle POFFFF çuvallıyorum.
Doğuruyoruz ve kendimize benzetmeye çalışıyoruz. Ne saçmalık ama!!!
- dokunma oraya, ellerin kirlenir,
- bırak onu çok ses çıkarıyorsun,
- çıkma oraya düşersin,
- sen bırak, ben yaparım..... vs
annelik sandığımız bunca dayatmanın sonu nereye varacak bakalım???
Kardeşim iyi, güzel onu korumak için yapılıyor bütün bunlar ama çocuk bir-iki isyankar hareket yapsa avaz avaz bağrıyorsun.. Ayıp valla...
Ben yaptım... Maalesef dün bağırdım, yüzüne bakmalara kıyamadığım biriciğime... Neden? Sinirlendirdi çünkü beni aklımca, öfkelendirdi, dinlemedi sözümü... Peki, BaLLı bunun farkında mıydı? HAYIR... Durduk yere beni sürekli oynamaya çağırdığı için, çok fazla bağırdığı için ve ilgi istediği için bağırdım dün güleç yüzlüme...
Halbuki çocuk ne yapsın herşeyine "dur yapma" diyen annesiyle... Onun bana "anne yeter artık, ben senden farklıyım, dediklerini yapmak istemiyorum" diye bağırması gerekirken... Ah, nasıl oldu anlamadım işte, günahım büyük biliyorum. Nasıl özürler diledim, nasıl gönlünü almaya çalıştım bilsen. Hemen unuttu çocuk bu,
ben hiç unutmadım... İyi oldu bana...
Asla aklımdan çıkarmam artık, oğlumun da farklı bir şahsiyet olduğunu, benden farklı şeyleri sevebileceğini ya da sıkılabileceğini. Sürekli beni yanında istediği için benimle oyun oynamak istediğini...
Üstelik bugün anneannesiyle Konya'ya gidecek... 10 gün hüngür fışkırık ağlayacağımı bildiğim bir süreçte, bağırdım kuzucuğuma. Vicdan azabından içim eziliyor sabahtan beri...
Özür dilerim güzel gözlüm;
insanız işte ve bazen hükmedemiyoruz içimizdeki canavara... Dünyanın bütün yükü sanki bizim omuzlarımızdaymış gibi sizden çıkarıyoruz bazen sinirimizi. Halbuki gelişinizi camlarda kapılarda bekleyen bizler, hamilelik boyunca doğacağınız zamanlar üzerine hayaller kurar, en iyi anne/baba olma yolunda birbirimizle yarışırız. Dediğimiz olmayınca asıl oyunbozanlığı da bizler yaparız...
Asıl çocukluğu ben yaptım sana dün gece, bilerek ya da bilmeyerek farketmez. Kırdım belki de avucundan küçük kalbini incir çekirdeği sebeplerimle...
Sen kocaman bir çocuksun bilirim, affedersin farkında olan anneciğini...
Seni anlamaya çalışacağıma ve ben gibi davranman konusunda sana baskı yapmayacağıma, benden farklı olduğunu her zaman aklıma getireceğime ve sebepsiz üzmeyeceğime söz veriyorum anneciğim...
Ellerini kirletirsen yıkarım,
ses çıkarırsan dinlerim,
düşersen tutarım,
senin başarman için uğraşırım bundan böyle...
Asıl "annelik" bu değil mi zaten?
Ne çabuk unuttum :(
Hamileliğimi öğrendiğimde aklımı oynatıyorum sanmıştım, herkes nasıl da delirmişti sevincinden. İnsan anne olacağını hesaba katıyor da, nasıl olacağını katamıyor maalesef. Ne acemilikler, ne saçmalıklar yaşıyor gene de öğrenemiyor doğru dürüst.
Bak mesela bana... Bu kadar çok seviyorum, güzeli, iyiyi, doğruyu yapmaya çalışıyorum güya; tek bir hareketimle POFFFF çuvallıyorum.
Doğuruyoruz ve kendimize benzetmeye çalışıyoruz. Ne saçmalık ama!!!
- dokunma oraya, ellerin kirlenir,
- bırak onu çok ses çıkarıyorsun,
- çıkma oraya düşersin,
- sen bırak, ben yaparım..... vs
annelik sandığımız bunca dayatmanın sonu nereye varacak bakalım???
Kardeşim iyi, güzel onu korumak için yapılıyor bütün bunlar ama çocuk bir-iki isyankar hareket yapsa avaz avaz bağrıyorsun.. Ayıp valla...
Ben yaptım... Maalesef dün bağırdım, yüzüne bakmalara kıyamadığım biriciğime... Neden? Sinirlendirdi çünkü beni aklımca, öfkelendirdi, dinlemedi sözümü... Peki, BaLLı bunun farkında mıydı? HAYIR... Durduk yere beni sürekli oynamaya çağırdığı için, çok fazla bağırdığı için ve ilgi istediği için bağırdım dün güleç yüzlüme...
Halbuki çocuk ne yapsın herşeyine "dur yapma" diyen annesiyle... Onun bana "anne yeter artık, ben senden farklıyım, dediklerini yapmak istemiyorum" diye bağırması gerekirken... Ah, nasıl oldu anlamadım işte, günahım büyük biliyorum. Nasıl özürler diledim, nasıl gönlünü almaya çalıştım bilsen. Hemen unuttu çocuk bu,
ben hiç unutmadım... İyi oldu bana...
Asla aklımdan çıkarmam artık, oğlumun da farklı bir şahsiyet olduğunu, benden farklı şeyleri sevebileceğini ya da sıkılabileceğini. Sürekli beni yanında istediği için benimle oyun oynamak istediğini...
Üstelik bugün anneannesiyle Konya'ya gidecek... 10 gün hüngür fışkırık ağlayacağımı bildiğim bir süreçte, bağırdım kuzucuğuma. Vicdan azabından içim eziliyor sabahtan beri...
Özür dilerim güzel gözlüm;
insanız işte ve bazen hükmedemiyoruz içimizdeki canavara... Dünyanın bütün yükü sanki bizim omuzlarımızdaymış gibi sizden çıkarıyoruz bazen sinirimizi. Halbuki gelişinizi camlarda kapılarda bekleyen bizler, hamilelik boyunca doğacağınız zamanlar üzerine hayaller kurar, en iyi anne/baba olma yolunda birbirimizle yarışırız. Dediğimiz olmayınca asıl oyunbozanlığı da bizler yaparız...
Asıl çocukluğu ben yaptım sana dün gece, bilerek ya da bilmeyerek farketmez. Kırdım belki de avucundan küçük kalbini incir çekirdeği sebeplerimle...
Sen kocaman bir çocuksun bilirim, affedersin farkında olan anneciğini...
Seni anlamaya çalışacağıma ve ben gibi davranman konusunda sana baskı yapmayacağıma, benden farklı olduğunu her zaman aklıma getireceğime ve sebepsiz üzmeyeceğime söz veriyorum anneciğim...
Ellerini kirletirsen yıkarım,
ses çıkarırsan dinlerim,
düşersen tutarım,
senin başarman için uğraşırım bundan böyle...
Asıl "annelik" bu değil mi zaten?
Ne çabuk unuttum :(
8 yorum:
doğru diyosun :)
bi de altını değiştirmeme izin vermezse ne yapacağım, ona da bi fikir verir misin:)))))
Denizcim; ilgisini başka yere çekmeye çalış mesela :) ben jetonlu arabaları falan anlatıyorum işe yarıyor... sevgiyle
Bizim de bi sabrımız var, değil mi? Hiç bağırmasak ne güzel olurdu ama....bizim de bi sabrımız var değil mi?
Olur annesi öyle şeyler..Biz de insanız,anneyiz de sinirlerimiz alınmadı ki..
Sadece biraz sabır gerke..Sinirlenince içinden saymak gerek...
Diyorum sana da,aynı şeyleri ben de yapıyorum ...
Ama onlar affediyorlar,yürekleri o kadar temiz ki..Kin,küsme yok onların defterinde...
Sevgili .... -Pınar; en kötüsü de bu zaten. Onların yürekleri bu kadar temizken, istemeden incitmek. Bizler de onlarla büyüyoruz neticede, yorumun için teşekkürler. Sevgimle
bir çocuğun yüreği ne kadar temizse ve yapılanı ne kadar çabuk unutuyorsa Unutma ki bir anneninde yüreği öyle evet şimdi böyleler yaa büyüyünce o zaman biz onları değil onlar bizi kıracaklar ama bizde onların o saf halleri gibi hemen unutacağız olanları.Bu böyle gelip gidecek.Evet anneyiz biz ama insanızda
Ballıyı öp benim için kocaman
ne kadar haklısın! gerçekten çok çabuk unutuyoruz :(
Güllesu; teşekkürler, biz de seni öpüyoruz...
Sibelcim; bir daha asla unutmam ben! :/
Yorum Gönder