BirKaç (?) Gün...

Cumadan sarmıştı sıkıntısı boş evimizin... Ne yapıp edilmeli, bir yere gidilmeli ve mümkün mertebe unutturan zamanlar geçirilmeliydi..!

CUMA
Daha bir gün olmuştu oysa gideli... Birkaç İYİ adam (eşimin arkadaşları), cancağızım ve ben nicedir gitmediğimiz bir mekanda, nicedir etmediğimiz sohbetler ettik. Güldük mü? Güldük... En işime gelen de zamanın nasıl geçtiğini o sırada anlamamış olmam. Saate baktığımda o kadar sevindim ki :)
Cancağızımın annesine gittik uyumak için ama yine en korkulası zaman gelip çattı işte; UyuYamıyorum... Yerimi yadırgadım belki diye düşünüyorum, belki de yastık ince gelmiştir (?!)... Yok, yok; özlüyorum deli gibi işte. Kimi kandırıyorum?
Biraz kitap, biraz yazı, kendi kendimi bayıltıyorum yatak içinde...

CUMARTESİ
Çok önemli benim için birçok açıdan...
Tanımadan sevdiğim, acı gerçeğimi kaybettiğim gün 22 Mayıs... Belki de yüzünü görmediğim bir kahraman, sadece adını söyleyebildiğim...! Biliyorum o gün yağmur yağacak şakır şakır... Ama önemli bir işim daha var o gün; ruhuma ilaç gelecek, beni ben gibi dinleyecek, kendim gibi, içim gibi bir yürek bekleyecek beni, bildik bir mekanda.
Elimde papatyalar koşuyorum özlediğim dostluğa... Hava gri, hava puslu, hava açıklamamı bekliyor bugünün önemini. Açıklasam boşaltacak kendini ama kıyamıyorum cümlesini kesmeye, anlatamıyorum hikayeyi.
Neden sonra birşey oluyor ve aradaki tılsımı farkediyoruz karşılıklı... Şaşkın ama mutlu, heyecanlı ama sakin anlıyoruz birbirimizi. Yağmur boşaltıyor kendini üzerimize, her damla BABAM olup sarılıyor boynumuza. Gülümseten bir anlayışla direniyoruz yağmura...
Konuşacak ne çok şey var ve iyi ki konuşacak en doğru insan yanımda diye geçiriyorum içimden...
Zaman su gibi akıp gidiyor, sonra da O...
Gidişini seyrederken şükrediyorum dostluğuna.
Sevmese de ıslanmayı seçiyor o gün ve hikayesi adına...
Ardında sevinç, ardında hüzün ve tadına henüz doyulmamış bir yürek bırakarak...

Hiç ağlamadığımı farkediyorum o zamana kadar, yürüyorum yalnız sokaklarda, izin veriyorum kendime, AğlıYorum...
Uyutuyor beni bu ağlamak...


PAZAR

Bir sahil kenarında alıyoruz soluğu. Hava güzel, dünden kalma tatlar var ağzımın kenarında...
Nedeni belli bir uçuşma isteği içinde yüreğimin kelebekleri. Birkaç İYİ adam, cancağızım ve ben keyifli bir pazar sabahında, kahvaltı sonrası gidilen bir sinemayla sonlandırıyoruz günümüzü.
Evde yarım kalmış bir biberona aşık oluyorum, ters çıkarılmış bir süvetere, altı iyice kirlenmiş bir teki kayıp bir çoraba teslim oluyorum... Özlüyorum...

Gece kabus gibi geçmek bilmiyor... Uykusuz bir sabaha uyanıyorum...

Yorgun ama umutlu, beklemeye devam ediyorum...

Sevgiyle...