Oğlum, göğsümün altında acıyan yaram, hasretim...
Henüz hiç anlamadığın ve anlasan bile anlamlandıramayacağın bir ayrılığın orta yerinde yanmakta annen. "Attaaa" diye sevindiğin uzun bir yolculuğa uğurladım seni neredeyse bir hafta önce.... Dikkatini çekerim "haFTa" dediğime; öyle bir hafta ki anlatsam anlatılmaz, anlatsam yüreğime sığmaz.
Neresinden başlasam da içimdeki zehirin birazından kurtulsam diye çaresizleniyorum şuanda inan. Evde bıraktığın yetim eşyalarını topladım birer birer elim gitmese de artık dün gece. Çünkü yüzünü bile çevirmediğin kırık tekerlekli oyuncak araban sesleniyor ara sıra, çünkü diz izi yapmış pijamaların bıraktığın yerde dalga geçiyor benimle... Topladım çünkü, en çok geceleri girdiğim senli krizlerde o çok sevdiğin legolardan ev yapamıyorum sen yokken. Sensiz bir sabah uyanacağımı hatırlatmasından nefret ettiğim için topladım her birini öpe öpe, seve seve...
Gittiğinden bu yana derin nefesler almamaya çalışıyorum, gökyüzüne bakmıyorum, fotoğraf çekmiyorum mesela, gülümserken çok çabuk ağlıyorum...
Sokakta, çocuğunun elinden tutmuş ama çocuğunun yüzüne bakmayan anneler görüyorum sıklıkla. Gidip hepsine aslında ne kadar şanslı olduklarını haykırmak istiyorum, aslında ellerinde tuttuklarının kendi mutlulukları olduğunu...
İnsanlar yanında olmadıkça anlarlar maalesef gidenin kıymetini... Sevgilisi olanlara en çok sevgilisi olmayanlar özenir, en çok yalnız kalınca dost özlemi çekilir, anne babasını kaybedince anlar insanlar ailenin önemini. Halbuki en çok yanıbaşındayken önemlidir sevgi...
Sana her bakışımda ettiğim şükür, hissettiğim "iyi ki"ler, yanımdayken ya da gittiğinde her daim hissettiğim hasretlik farkettirdi ki, sen kıymetlilerin de ötesindesin benim için. Ve ben seni doğurduğumdan beri, seni sevdiğimi anlamak için gitmeni hiç beklememişim.
Yokluğuna duyduğum bu kadar acı, abartı geliyor insanlara, geçer deyip öteliyorlar özlemimi.
Ben seni özlemekten ve her saniye seni biraz daha fazla sevmekten, kimselerden habersiz çantamda taşıdığım sen kokulu mendili içime çekmekten hiç vazgeçmiyorum kuzucuğum... Hiç vazgeçmiyorum saatlerce fotoğrafına gülümsemekten, seni öperek uyanıp, olmasan bile kafamdan uydurduğum "küçük balıkla küçük yıldız" masalını anlatmaktan...
Vazgeçmiyorum sana ağlamaktan, olmayışına küfürler yağdırmaktan...
Sesini duydum biraz önce...
İyice dillenmiş, söyleyemediğin cümlelerine yenilerini katmışsın.
Bizi (ama en çok babanı) özlemişsin...
Çok geziyor, çok yoruluyor, türlü şaklabanlıklar yapıyor, az uyuyormuşsun.
Sadece sesimizi duyduğunda bozuluyormuş moralin, evimizi arıyormuşsun o zamanlarda...
Mutluymuşsun çok, ne güzel... Telefonda ağlayan sesimin özlemek olduğunu anlamıyormuşsun...
Geceleri yatarken hatırlıyormuşsun en çok beni, "annem neeede" deyip anneannene anlattırıyomuşsun uydurduğum masalı. Ben gibi anlatmayınca huysuzlanıyor, uyumak istemiyormuşsun.
Demek ki sen de böyle özlüyorsun!
Özlemek nedir biliyorsun...
Bildiğin ne ki ÇocuK...? Bildiğin ne ki....
Özlemekten ölmekte annen...
DöN lütFeN....
Henüz hiç anlamadığın ve anlasan bile anlamlandıramayacağın bir ayrılığın orta yerinde yanmakta annen. "Attaaa" diye sevindiğin uzun bir yolculuğa uğurladım seni neredeyse bir hafta önce.... Dikkatini çekerim "haFTa" dediğime; öyle bir hafta ki anlatsam anlatılmaz, anlatsam yüreğime sığmaz.
Neresinden başlasam da içimdeki zehirin birazından kurtulsam diye çaresizleniyorum şuanda inan. Evde bıraktığın yetim eşyalarını topladım birer birer elim gitmese de artık dün gece. Çünkü yüzünü bile çevirmediğin kırık tekerlekli oyuncak araban sesleniyor ara sıra, çünkü diz izi yapmış pijamaların bıraktığın yerde dalga geçiyor benimle... Topladım çünkü, en çok geceleri girdiğim senli krizlerde o çok sevdiğin legolardan ev yapamıyorum sen yokken. Sensiz bir sabah uyanacağımı hatırlatmasından nefret ettiğim için topladım her birini öpe öpe, seve seve...
Gittiğinden bu yana derin nefesler almamaya çalışıyorum, gökyüzüne bakmıyorum, fotoğraf çekmiyorum mesela, gülümserken çok çabuk ağlıyorum...
Sokakta, çocuğunun elinden tutmuş ama çocuğunun yüzüne bakmayan anneler görüyorum sıklıkla. Gidip hepsine aslında ne kadar şanslı olduklarını haykırmak istiyorum, aslında ellerinde tuttuklarının kendi mutlulukları olduğunu...
İnsanlar yanında olmadıkça anlarlar maalesef gidenin kıymetini... Sevgilisi olanlara en çok sevgilisi olmayanlar özenir, en çok yalnız kalınca dost özlemi çekilir, anne babasını kaybedince anlar insanlar ailenin önemini. Halbuki en çok yanıbaşındayken önemlidir sevgi...
Sana her bakışımda ettiğim şükür, hissettiğim "iyi ki"ler, yanımdayken ya da gittiğinde her daim hissettiğim hasretlik farkettirdi ki, sen kıymetlilerin de ötesindesin benim için. Ve ben seni doğurduğumdan beri, seni sevdiğimi anlamak için gitmeni hiç beklememişim.
Yokluğuna duyduğum bu kadar acı, abartı geliyor insanlara, geçer deyip öteliyorlar özlemimi.
Ben seni özlemekten ve her saniye seni biraz daha fazla sevmekten, kimselerden habersiz çantamda taşıdığım sen kokulu mendili içime çekmekten hiç vazgeçmiyorum kuzucuğum... Hiç vazgeçmiyorum saatlerce fotoğrafına gülümsemekten, seni öperek uyanıp, olmasan bile kafamdan uydurduğum "küçük balıkla küçük yıldız" masalını anlatmaktan...
Vazgeçmiyorum sana ağlamaktan, olmayışına küfürler yağdırmaktan...
Sesini duydum biraz önce...
İyice dillenmiş, söyleyemediğin cümlelerine yenilerini katmışsın.
Bizi (ama en çok babanı) özlemişsin...
Çok geziyor, çok yoruluyor, türlü şaklabanlıklar yapıyor, az uyuyormuşsun.
Sadece sesimizi duyduğunda bozuluyormuş moralin, evimizi arıyormuşsun o zamanlarda...
Mutluymuşsun çok, ne güzel... Telefonda ağlayan sesimin özlemek olduğunu anlamıyormuşsun...
Geceleri yatarken hatırlıyormuşsun en çok beni, "annem neeede" deyip anneannene anlattırıyomuşsun uydurduğum masalı. Ben gibi anlatmayınca huysuzlanıyor, uyumak istemiyormuşsun.
Demek ki sen de böyle özlüyorsun!
Özlemek nedir biliyorsun...
Bildiğin ne ki ÇocuK...? Bildiğin ne ki....
Özlemekten ölmekte annen...
DöN lütFeN....
9 yorum:
offf kızımı özledim şimdi sabah sabah..oysa ayrılalı oldu 3 saat.
en kısa zamanda kavuşman dileğiyle sevgiler
Canım,
İçimi parçaladı yazın...Yapma böyle ne olursun...Biliyorum dile kolay ama bir kaç gün kaldı sık dişini...
Öpüyorum seni...
e be güzelim, e be naptın sen...
içim parçalandı... ne denir ki, lüFTEn yapma! LüFTen... :((
az kaldı ki ama az kaldı ki hem ben seni basacam bağrıma haftasonu merak etme sen emi :)))
Ballına söyle gelsin artık o zaman.Sen söylemezsen ben söyleyeyim istersen.Çocuklar annelerinden uzakta olgunlaşma sınavı veriyorlar da, ya anneler?
asyaselda; Allah ayırmasın, çok teşekkürler...
Başakçım; sıkmaktan diş mi kaldı??? Öpüyorum
Evren; tamam canım, sen bana bakma...
MAYAM;evet az kaldı, sen de olmasan..!
Sufi; ben de söylüyorum söylemesine ya, herşey olacağına varıyor bir şekilde... Allah bir daha beni böyle imtihan etmesin..
özleyecek bir çocuğunuz var... bak bundan pay çıkarın mesela... En azından kavuşacaksınız bunlarda zor sınavlar sabır işte yine kendini gösteriyor... Bakın ben olmayan çocuğumu özlüyorum!! bu öylesine acı bir şey ki size anlatamam... Yazını okuyunca gözyaşlarımı tutamadım nolur yapmayın bunu... Mutlu olun lütfen allah acılarını göstermesin ve allah sizi çocuğunuzdan ayırmasın....
Ben bu duyguyu bilmiyorum tam olarak ama hormonlarım yol göstermekte ve lütfen ağlatma, sazan çok mutlu diye nağmeler düzmekteyim bu aralar. Az kalmadı mı sahi?
Tozlu Sandık; kimsenin acısını katlamak niyetinde olmadığımı farketmişsinizdir umarım. Blok yazılarına oğlum için başladım ve içimdeki herşeyi bir gün gelip okusun diye yazılar biriktiriyorum. Biliyorum hüzünlü ama gerçek, özlemin tarifi yok. Size acı verdiysem istemeden kusuruma bakmayın lütfen... sevgiler
Sıradan Bir Sazan; çok mutlu oldum mutluluğuna... elbette az kaldı ve çok yakında BaLLımLa harika vakit geçiriyor olacağız. Ama bu ayrılıklar da yaşamın gerçeği, yazmadan olmaz, yok sayılmaz... Sevgimle
Yorum Gönder