Çok ŞüKüR...

Evimi ışığıyla aydınlatıp, yeniden "baLLı"mın sesiyle doldurana şükürler olsun...

Gece indiler uçaktan, 50 dakika gecikmeli... Şimdi sana 10 gün geçti ama 50 dakika geçmedi desem inanmazsın değil mi? Çok komik çünkü... Halimi bir görsen hava alanında, kafası kopmuş tavuk gibi bir o tarafa, bir bu tarafa koşturup duruyorum amaçsızca (sanki uçak inince bilmeyecem) en son artık "aşk" acıdı halime, oturttu beni bekleme salonunun incecik demirine. Bekle, bekle gelmez; uçak indi, baLLı görünmez...

Veeeee işte saatler 01.00 olduğunda anneannesinin elini tutmuş, küçük bir "adam" göründü karşıdan... Bizi nasıl gördü, ne zaman yanıma geldi, ben o aradaki camları devirip mi geçtim karşı tarafa inan hatırlamıyorum. Hatırladığım şey, ağlaya ağlaya burnumu çenesinin altına sokuşumdu ve hiç tanımadığım bir kadın bizi şaşkınlıkla izliyordu. -Allah ayırmasın bir daha- dedi.. AMİN...

Eve giderken, sanki ilk defa görmüşüm, hastanede ilk defa kucağıma almışım kadar büyük bir özenle ve heyecanla izledim yaptıklarını ve söylediklerini. Mimikler bile değişmiş, cümleler uzamış, yenileri eklenmiş.... daha sayamadığım bir dünya değişiklik. Saat 2.30'da yatırmak için peşinden koşarken şöyle dedi:
-anne üphen (lütfen) sallama, kalkıcam, ışığı yak üphen.
Böyle lafa ne denir???
hemen kalkıldı, gecenin bir yarısı yandı ışıklar...

İçimden dedim ki;
"evimizin ışığı hiç sönmesin..... "
senin de...

Sevgiyle