Daha önce de içim çok acımıştı bişeylere... Yakınlarımın, uzaklarda duranlarımın, hiç tanımadıklarımın, biraz tanıdıklarımın "gitti"ği haberini aldığımda yaşadığım türlü çeşitli tepkiler rahatlatmadığı halde çıkıverdiler bünyeden...
Bugün mü?
Bilmiyorum...
Yaşıt olduğumuzdan mı? hayata duruşumuzun aynılığından mı? ikimizin de anne oluşundan mı? kendimden bir parça gibi görüşümün nedeninin cevabı yok...
duyar duymaz bir balyoz ağırlığında kasıklarımdan vuran ve saç diplerime kadar devam eden acının adını koymaya mecalim yok.
Programlarına başladığı ilk günlerden itibaren çalan telefonumda duyduğum sesler hala kulaklarımda:
"ne zaman izlesek sen geliyorsun aklımıza"...
Bugün mü?
Bilmiyorum...
Bugün hiç çıkmadı ki aklımdan... O, sevdiği adam, minik siyahi yavrusu...!!!
Hepimizin yakından mutlaka tanışmak zorunda kaldığı "ölüm" saçmalığıyla bir kez daha böyle yüzleşmek ağırıma gitti doğrusu. Çok sinirlendim mi? deli divane üzüldüm mü? bilemiyorum ki hiçbişey...
Hayat sıkıca tutunayım mı? nasıl olsa bigün gideceğimi düşünüp hiçbirşeyi umursamayım mı? çıkamadım işin içinden. Kafamda kocaman bir acıyla geziniyorum saatlerdir.
Düşünmeyeyim için yaptığım her aktiviteyi başarıyla O'na bağlayıveriyorum kolayca... Ağlamak için çok vaktim var bugün... Ağlayarak açılmaya çalışacak çok zamanım!!!
Bugün Defne'yleyim....ve hatta uzun bir süre....
sevdiklerimden tek ricam....
"Lütfen beni terk etmeyiniz".....
Bugün mü?
Bilmiyorum...
Yaşıt olduğumuzdan mı? hayata duruşumuzun aynılığından mı? ikimizin de anne oluşundan mı? kendimden bir parça gibi görüşümün nedeninin cevabı yok...
duyar duymaz bir balyoz ağırlığında kasıklarımdan vuran ve saç diplerime kadar devam eden acının adını koymaya mecalim yok.
Programlarına başladığı ilk günlerden itibaren çalan telefonumda duyduğum sesler hala kulaklarımda:
"ne zaman izlesek sen geliyorsun aklımıza"...
Bugün mü?
Bilmiyorum...
Bugün hiç çıkmadı ki aklımdan... O, sevdiği adam, minik siyahi yavrusu...!!!
Hepimizin yakından mutlaka tanışmak zorunda kaldığı "ölüm" saçmalığıyla bir kez daha böyle yüzleşmek ağırıma gitti doğrusu. Çok sinirlendim mi? deli divane üzüldüm mü? bilemiyorum ki hiçbişey...
Hayat sıkıca tutunayım mı? nasıl olsa bigün gideceğimi düşünüp hiçbirşeyi umursamayım mı? çıkamadım işin içinden. Kafamda kocaman bir acıyla geziniyorum saatlerdir.
Düşünmeyeyim için yaptığım her aktiviteyi başarıyla O'na bağlayıveriyorum kolayca... Ağlamak için çok vaktim var bugün... Ağlayarak açılmaya çalışacak çok zamanım!!!
Bugün Defne'yleyim....ve hatta uzun bir süre....
sevdiklerimden tek ricam....
"Lütfen beni terk etmeyiniz".....
5 yorum:
gittikçe daha çok oturuyor içime... :(
Amin....
kalanlar olarak birbirimize sarılacağız yürekten ve tüm iyi dileklerimizi, niyetlerimizi, dualarımızı yollayacağız ona, yavrusuna, eşine, annesine, babasına, tüm sevdiklerine...
bu bir seçim değil ki...
terk etmek yani.
bir oluş. bir durum. birşey öğretmek isteyen bir hal, niceleri gibi.
ölüm bizden tıpkı yaşam gibi. daga çok sarıl diyedir acın ballıya. ya da tam tersi bu kadar bağlama kendini ona, onu kendine diyedir belki... her gidiş zamansız ve sancılı, hiç tanımadıklarımızın ki bile... ama öğrettiği birşey var. o derin acının ya da öfkenin sende bir payı var. dilerim bul o payı...
allah seni ballına, ballını sana bağışlasın. daha çokkkk büyüğün birlikte.
ben çok aşk................den
Yorum Gönder