AnneM

Birbirini anlayan ve hemen her konuda birbirini omuzlayan bir aile olduk biz. Evet, seninle ailemiz çekirdekten daha da küçük bir hücreyi işaret etse de biz hep azla yetinmeyi yeğledik...
Yeri geldi baba oldun bana, ben de sana eş; sen bana sırdaş oldun, ben sana kardeş... Hep eksik olan yanlarımızı birbirimizle tamamladık, hep birbirimizle çoğaldık... Küçücük bir kız çocuğuyum hala gözünde biliyor ve artık bir anne olduğum için seni çok iyi anlıyorum. Ama unutma ki anneler de çocuklarının gözündfe hiç değişmiyor, hiç büyümüyor (muş). Ne kadar kalablıklaşırsa kalabalıklaşsın kalbinin yarısını kimsecikleri yerleştiremiyor (muş)...

Şimdi hiç yaşamadığın bir telaşın peşinde çırpınan yüreğine sesleniyorum anneciğim; kalbin ne kadar dolu olursa olsun benim yerim hep aynı kalacak, bilmekteyim. Kaldı ki ben seni her daim elimi koyduğum göğsümün sol yanında taşımaktayım.

Derin bir nefes alarak atlayabilirsin hayalini kurduğun mutluluğun derin sularına.

Mutluluğun ömrümü uzatır, bilesin...

sen yeter ki bana doğru bak canım annem, ben senin baktığın yerde dururum ilelebet...

sevgimle.....