Ömrüm; Sen orada öylece kızarmış gözlerin ve düşmüş kirpiklerinle bana bakarken düştüğüm çaresizlik, unutulur değildi yavrucuğum. Çok sık hasta olmazdın sen, hatta doğduğun günden bu yana 2 kere titrettin yüreğimin direğini ateşinle. Alıştırdın beni coşkuna, heyecanına, enerjine... Sararmış rengine, baygın bakışlarına, ağlayarak medet uman çaresizliğine alışık olmadığımdan mıdır bilinmez dizlerimin ipleri gevşeyiverdi aniden. Kucağımdan inmek istememen, sıkı sıkı sarılmaların sayesinde güç bulan yüreğimi zor bela dizginledim. Nur yüzünü izlerken yüreğimden geçenler acıttı önce içimi, sonra evladı için neler yapabileceğini bildiğim tüm anneleri içimden geçirerek okudum tüm dualarımı...
Dünya güzeli yavruların hiç hastalanmaması, her daim yüzünün gülmesi temennisiyle yalvardım Allah'ıma...
Neler neler düşünüyoruz yaşam telaşında, neleri aklımıza takıyor, neleri tükenmez acı zannediyoruz bilmeden. İnsan yaşamadan bilmez derler ya, o cinsten işte! Hepimiz yaşamadıkça unutuyoruz kıymetlerimizi, en değerlilerimizi annecim. Derinden acıyan bağrıma basıyorum dün geceden beri beni yaşatan güzel varlığının minnetini. Şükürler olsun varlığına, canıma can katan suratına, güzel badem gözlerine, gülümseten sözlerine binlerce şükür...
En çok da ne kahretti biliyor musun kalbimi dün gece? sabahına hiçbirşey olmamış gibi işe gelip, hiçbirşey olmamış gibi işlere boğulacaktım. Sen anneannende yatacaktın bile bile, ben para kazanma telaşıyla seni evde bırakıp yine yaşam telaşına düşecektim. Ve sen bunu o küçücük yüreğinle anlamamak için diretecektin. Ne kadar da haklıydın...!
Ben şimdi işyerinde, iş yetiştirmeye çalışıyorum birilerine....
sen anneannende...
"düzen" bu...
birileri sürekli çalışmak zorunda...
yaşamadan,
üzülmeden,
sevmeden,
başka birşey düşünmeden,
ağlamadan, kahrolmadan,
şikayet etmeden,
hiçbir yere gitmeden
sadece çalışmak zorunda birileri....
anlamak ne zor değil mi annecim?
anlamaya çalışıp beni daha çok üzme...
sen iyi ol, ben çalışayım...
dedim ya; "düzen" bu...
işler beni bekler sen bir yerlerde kendi kendine büyürken....
Affet annem...
Dünya güzeli yavruların hiç hastalanmaması, her daim yüzünün gülmesi temennisiyle yalvardım Allah'ıma...
Neler neler düşünüyoruz yaşam telaşında, neleri aklımıza takıyor, neleri tükenmez acı zannediyoruz bilmeden. İnsan yaşamadan bilmez derler ya, o cinsten işte! Hepimiz yaşamadıkça unutuyoruz kıymetlerimizi, en değerlilerimizi annecim. Derinden acıyan bağrıma basıyorum dün geceden beri beni yaşatan güzel varlığının minnetini. Şükürler olsun varlığına, canıma can katan suratına, güzel badem gözlerine, gülümseten sözlerine binlerce şükür...
En çok da ne kahretti biliyor musun kalbimi dün gece? sabahına hiçbirşey olmamış gibi işe gelip, hiçbirşey olmamış gibi işlere boğulacaktım. Sen anneannende yatacaktın bile bile, ben para kazanma telaşıyla seni evde bırakıp yine yaşam telaşına düşecektim. Ve sen bunu o küçücük yüreğinle anlamamak için diretecektin. Ne kadar da haklıydın...!
Ben şimdi işyerinde, iş yetiştirmeye çalışıyorum birilerine....
sen anneannende...
"düzen" bu...
birileri sürekli çalışmak zorunda...
yaşamadan,
üzülmeden,
sevmeden,
başka birşey düşünmeden,
ağlamadan, kahrolmadan,
şikayet etmeden,
hiçbir yere gitmeden
sadece çalışmak zorunda birileri....
anlamak ne zor değil mi annecim?
anlamaya çalışıp beni daha çok üzme...
sen iyi ol, ben çalışayım...
dedim ya; "düzen" bu...
işler beni bekler sen bir yerlerde kendi kendine büyürken....
Affet annem...
3 yorum:
ah sen nasıl bir annesin böyle eğer bir gün anne olursam senin yanında kendimi gerçekten eksik hissedeceğim bu gidişle...
rüzgarıma acil şifalar, dualar yolluyorum yürekten. öpüyorum ikinizi de...
Burcu'cum umarım çok ama çok daha iyisinizdir;her ikiniz de!
balına yazdığın her mektupta sarsıla sarsıla ağlıyorum doğmamış bir çocuğa...
seni okumak her defasında anne olsaydım dedirtiyor bana... anne olsaydım senin gibi bir anne olmak isterdim ben. ömrüm kelimesine bütün dünyayı sığdıracak kadar yürekli bir anne olmayı seçerdim şu hayatta.
sarıldım.
Yorum Gönder