UtanÇ :/

Büyük bir utanç içindeyim...
Hem de ne utanç :/
Dün evlilik yıldönümümüzü unuttuğunu zannettiğim eşim bana hayatımın dersini verdi inanır mısınız? Bu konularda artık önyargısız davranmaya çalışacağım sanırım...
Bütün gün beklenen ve gelmeyen telefon günün sonunda geldi ama sadece "nasılsın" demek için. Onca yoğun iş temposunun arasında ve unutulmuşluk duygusuyla kendimi dergime vermiştim. Birden bir çiçekçi girdi ofise :) aman Allahım hatırladı dediğim noktada adam golünü attı tabi, iş arkadaşlarınızdan geliyor efendim diyerek. Eh artık emindim, biricik kocam güzelim yıldönümünü (telefonunu kurmadığı için) unutmuştu... Kendimi daha çok verdim işime, biricik dostlara küskün mesajlar yamaya başladım MSN'de, kararlıydım geç saate kadar çalışacaktım.
Neyse küsük küsük çıktım yola 17.30 suları, atladım evime giden güzel otobüsüme...
Amanınnnnnnn..... Trafik nasıl kilit anlatamam, görmeniz lazım. Bildiğiniz kontağı kapattı bizim şoför, delirmek üzere herkesler. Birbirini kesecek hale geldi yolcular 1 saatin saonunda, o kadar yani. Ben deseniz kendi kendine konuşma moduna çoktan geçmişim, kimseler bulaşmıyor. En son eşime mesaj çektiğimi hatırlıyorum;
"sesimi duyan yok muuuuu?" diye... Neredeyse saat 20.00 olacak ve ben hala yollardayım, düşünsenize yahu. Anlaşılır yanı yok. Üstüne üstlük koca otobüste herkesler açlıktan delirmiş durumda, milletin bakışları değişti yemin ederim :))
Neyse güç bela sitenin önüne geldim, nasıl olsa koca günü unuttu, evde de yemek yoktur, gider gitmez birşeyler hazırlayacak kadar ayakta durabilecek miyim onu hesaplıyorum yürürken.
Kapının zilini çalmamla bir telaş başladı içerde :) sesleri duyabiliyorum dışardan, o kadar yani...
Eve girdim, baktım marjinal bir durum yok, kafamdan uyduruyorum diyerek banyoya attım kendimi, çıkışta gene bir telaş yaşandı :))
Meğer benim biricik kocam cici odaya "yemekteyiz" masası hazırlamış, benden önce girip mumları yakmaya çalışıyormuş.
Aman efendim, ne saaadet! Masa rüya gibi hazırlanmış (tatlı kaşıkları bile tabakların üst tarafına yerleştirilmiş) mis gibi kokular evin her tarafını sarmış. Ev, ev gibi olmuş uzun zamandan sonra :)
Bu kargaşada biraz tatsızlık yaşanmış tabii, paniklemeler ve rötar yüzünden... Çorba pişerken, tavuklar fırında unutulmuş, tavuklara bakılırken pilavın dibi tutmuş :)) biraz utangaç ama kendinden emin bir ifadeyle yapıldı bütün servisler. Tadından yenmez bir sohbetle tatlı tatlı yedik yemeğimizi. Hatta sofrayı toplarken bile bana el sürdürmedi BaLLımın babası, aşkım...
Ne diyeyim???
Hepinizin huzurunda dizlerimin üstüne çökerek af diliyorum eşimden :/
Özür dilerim hayatım... Bir daha yapmıycam....
Herşey için çok ama çok teşekkürler...
Bir kez daha gösterdin ne kadar doğru bir adım attığımı, nasıl doğru bir adam seçtiğimi...
Ne kadar şanslı olduğumu....
Şükürler olsun...