SaĞ eLimin YaZısı

Bir alev yeter bu saatten sonra aklımdakileri hayata geçirmeme... İçi gaz dolu bi balon gibi şişiyorum günlerdir ve içimi boşaltacak bir bahane bekliyorum şaşkın şaşkın. O kadar çok cümlem var ki söyleyecek, o kadar çok hayalim var ki gerçekleştirecek. Hani uykunda bağırırsın bağırırsın sesin çıkmaz da, uyanınca avazının çıktığı kadar bağırmayı başarırsın ya; ben daha uyanmayı bile beceremedim. Sağ elimin yazısını ne kadar özlediğimi fark ettim geçenlerde, sevdiğim bir arkadaşım bana bir dolma kalem hediye ettiğinde. Ne uzun zaman geçtiğini anlamamı sağladı saman kağıdına, kalemi denemek için yazdığım cümleler... Buz gibi bilgisayarların ekranlarına klavyelerin üzerindeki harflere çarparak, zorla çıkarabildiğimiz duygu hallerinin bizde bıraktığı boşluğu doldurmama yetti de arttı, sıcacık kalem kıvrımları. Bundan böyle bloğuma eklediklerim hariç sağ elime daha çok fırsat vereceğime dair söz verdim kendime. Dolma kalemimi sağ elimin en yakın dostu ilan ettim, sizinle de tanıştırmak istedim. O yazdıkça burada paylaşacağım müjdesini vermek istedim hepinize...

Bu arada sigarayı bıraktım.... (Alkışları duyar gibiyim :) ) Kayışını koparmış aslan gibi geziyorum ortalıklarda ve geri gelen hamilelik iştahımı tam alnının çatısından vurmak istiyorum...

Yeni yeni blogları ziyaret etme ve yeni dünyalar keşfetme fırsatı buldum bu sıralar. Bakış açımın bu kadar değişeceğini, beni bu kadar heyecanlandıracağını ve gaza getireceğini tahmin edemezdim. Ne kadar çok renk var, ne kadar çok duygu var ve ne kadarından haberdarız? Her yeni güne başlarken izlediğim blogları bir bir açıp, evcilik oyunlarına konuk oluyorum sanki. Hergün yeni bir oyunun küçük bir parçası olma hayali ile çocukça seviniyorum. Onların gizli bahçelerinden çiçekler topladığımı bilmiyor bile belki bir çoğu, yalnızlığıyla sohbet ederken ağaç arkasından onları dinleyerek şarkılar mırıldandığımı hiç öğrenemeyecekler büyük ihtimalle. Belki ben de gizli misafirlerimden habersiz, yalnızlığıma yenik düştüğüm yanılgısıyla geçiriyorum çoğu günlerimi. Kendimizi bir "merhaba" dan uzak bırakarak neden saçmalıyoruz diye düşünüyorum ister istemez...

İnsan,yalnızlığa yakışmayacak kadar değerli bir varlık bence...
Ben buradayım.... ya siz????