ÇOK ÖZLEDİM

O kabus günden beri ne uykularım uyku, ne de gündüzüm güneşli..! Çabuk atlatabileceğimi düşündüğüm bu travmanın uzun süreceği başından belliydi aslında. Arkadaşlarım bunu çok abarttığımı, bütünçocukların düşerek büyüdüklerini söylüyorlar (haklılar da) ama "anne yüreĞi" denen o cocuğu için her an durabilecek kalbe bunu anlatmak o kadar zor ki... En kısa zamanda ben de unutacağım elbette ve o güne kadar Tanrıya kötü birşey olmadığı için şükretmeye devam edeceğim...

Oğlumsuz bilmemkaçıncı günündeyim gribimin... Aşağılık virüsler vücuduma saldırdığından bu yana, sadece telefondan sesini duyabildiğim "baLLı baDem"im burnumda tütüyor. Yanına gitsem hastalanır diye korkuyorum, gitmesem bütün gün battaniyelerini kokluyorum.. Anneliğin böylesine hüzünlü ama kutsal, karmaşık ama duygusal, sonuçta en harika duygusu olduğunu bilseydim belki de daha önce kavuşmak isterdim yavruma... Herşey herkesin gönlüne göre olur umarım, isteyen herkesin bu muazzam duyguları yaşamasını diliyorum...

Canım oğlum;
sensiz bu evin hiçbir köşesi ev değil benim için... Minicik adımlarının bıraktığı izleri takip ediyorum yönümü kaybettiğimde, bıraktığın kokunla dolduruyorum ciğerlerimi, gülüşünle aydınlatıyorum bütün karanlığımı... Sen benim herşeyimsin, ömrümsün... Allah bizi hiç ayırmasın güzel kuzum. Allah hiç bir anneyi kuzusundan ayırmasın!
Yatçaz kalkçaz, yanındayım bebeğim :)