Belki iLe keŞkenin kaVgası....

Tarih : 10.07.2009/Cuma
Yer : Kuruçeşme/ Arena
KişiLer :Yasemin , Buket, bed@rdem
OLay : ZuhaL OLCAY konseRi

Ne anlatılacak gibi aslında yaşadığım duygu, ne de anlayabileceğiniz kadar basit! Ömrüm boyunca saçından tırnağına kadar sevmekten asla bıkmadığım bu nev-i şahsına münhasır mükemmel kadının karşısına çıkmayı nasıl becerdiğimi sizinle paylaşmadan olmazdı.
Senelerce seversiniz bir insanı, senelerce sizden haberi olmaz, o nerede olsa orda durursunuz
görebilsin diye ama sizi görmesine imkan yoktur hani. Ben onlardan biriydim sadece ve benim gibi belki yüzlercesi vardı, biliyordum. O yüzden onu gördüğüm yerde sadece sessizce yutkunup, hayranlıkla izledikten sonra, boğazımdaki yumrularla başa çıkabilmek için derhal eve dönerdim.
Bilemezdim ki bu konser, bu defa ayaklarımı yerden kesmeye sebep olabilecek!!!
Konser günü koştura koştura yetiştiğimiz alanda ilk göze çarpan şey elbetteki gökyüzünü ikiye, benim ruhumu milyonlara ayırmayı başaran şimşekler oldu. Hem akıl almaz bir şekilde korkudan titriyor hem de konsere yetiştik diye Tanrıya dua ediyordum ki..... O ses.... Ahhhh o ses! hani derler ya yaprak döker bir yanım, bir yanımsa bahar bahçe :) şimşek bir yandan Zuhal Bir yandan beni sarıp sarmalarken ben de sakinleşmeye çalışıyordum. Ara verildiğinde ne kadar zaman geçtiğini anlamamıştım bile.
Yaseminciiiim;
- "hadi kulise gidelim, senin dergiden bahsedip belki röportaj randevusu alırız, başka türlü senin bunu yapmana bu gidişle imkan yok"
Bed@rdem (yani ben)
- "deli misin sen arkadaşım, benim orada cümle kurabilmem için bir yüzyıl daha geçmesi lazım. Mümkün değil, ya görüşmeyi kabul ederse ve karşı karşıya geldiğimizde bir yerime iniverirse?"
Buket;
- "bence bu fırsatı değerlendirip seni onun karşısına çıkarmalıyız, yürü bakalım"
Allahım nasıl olacaktı bu? kulisin önünde durduk, sevimli bir güvenlik görevlisi (İbrahim ismini taktığım ama sonradan isminin Murat olduğunu öğrendiğim sempatik insan) durdurdu tabii. Ama benim iki hırslı arkadaşım ne yapıp edip asistanını çağırtmayı başardı ve konser çıkışı görüşmeyi kabul ettirdiler.
Ben mi? Ben o esnada hiçbir şey hatırlamıyorum inanın... :/ konsere geri döndüğümüzde parmak uçlarımda başlayan ve git gide büyüyen bir uyuşma vardı her yerimde. Son şarkısı "Güller ve Dudaklar" da güller yağdırdı seyircilerinin tepesinden ve ben birini yakalama refleksinde bulundum çok şükür.
Elimde gül, kulisin önünde buldum kendimi son parçadan sonra.. Ak sakallı bir dede bizi ışığa doğru çağırdı bir müddet sonra (meğer kır saçlı bir abi güvenlik şefiymiş) kafamı kaldırdığımda Zuhal Olcay ın dinlenme odasının önünde adımı söylemeye çalışıyordum,ama bir türlü ağzımı büzüştürmeyi başaramıyordum.



Derkeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeen, O çıktı kapıdan.... Sanki nurlar saçıyordu etrafına, elinde bir bardak portakal suyuyla gülümsüyordu. Ben kalakaldım elbette ki, nice sonralaraı arkadaşlar kendisine beni gösterdiler. Konuşamadığımı ama kendisine karşı duyduğum sevgiyi anlatmaya çalıştılar, ben sadece baktım. Öyle sıkı, o kadar içten sarıldı ki nefesim kesildi sandım.
-" aslında dakikada 1600 cümle kurabiliyr, seri bir şekilde yazabiliyorum. Nasıl oldu da lal oldum anlamıyorum" dediğimde çok güldü ve sanırım acıdı halime. Biraz sohbet etti benimle ama hayal meyal hatırlıyorum desem yalan olmaz... Uzun uzun ve yakından izleme fırsatı bulmuşken ben tadını çıkarıyordum gördüğüm tablonun. Gülü verdim, öptüm veda ettim... Asistanıyla haberleşeceğimizi söyledikten sonra uçarak oradan uzaklaştık.
NOT: bu arada hiç foto çekmediler mi diyecek olanlarınız varsa sakın demesinler. Zira hayatımda belki de bir defa yakalayabildiğim bu fırsatı fotoğraflandırmayı başaramamış arkadaşlarımı öldürmek zorunda kalabilirim. Offf ya.... hepsi mi bulanık çekilir?
Neyse dünden beri randevu için aramaya çalışıyorum... Elim her telefonu gittiğinde hep aynı sesleri çıkarmaya başlıyor ağzım;
-"eueeeueu, şeyyy.eeueuuuu"
Bir türlü nasıl konuşacağımı bilemiyorum...
Cesaretimi toplayıp arayabildiğimde haber veririm, tebrik edersiniz olur mu?
Ha tabi bir de aradıktan sonra, O'nunla röportaj yapabilmek için terapi görmem gerekecek :))